این رمان [کوتاه] به لحاظ ایجاز و از نظر بهره‌گیری از کوتاه‌نمایی نمایشی (دراماتیک) اثری است استادانه. خواننده به سرعت درمی‌یابد که برای تماشای بستر آشنای مرگ در قرن نوزدهم با ژرفنمایی (پرسپکتیو) معمول روبه‌رو نیست؛ این‌جا به چشم برهم‌زدنی خود را در واقعیت‌های مربوط به خویشتن غوطه‌ور می‌بیند؛ ناگزیر به پایین می‌نگرد و نظاره‌گر مردی می‌شود بی‌فریادرس که بی‌هیچ عزّت و شوکتی به صخره‌ای چنگ انداخته است. بالاتر، اندکی دور از دسترس این مرد، تمامی آن چیزهایی قرار دارد که زمانی مایۀ امن و سلامتش بوده؛ خانه، خانواده، شغل و جامعه. و در پایین گردابی از تاریکی، تاریکی دوّار.