پیش از این کتاب چندبار به ایتالیا رفته بودم و هربار مسحور خاص‌بودن این سرزمین شده بودم. مسحور رودهای جاری ونیز و شکوه فلورانس، مسحور بی‌قراری میلان و آرامش ریمینی. اما ایتالیا مرکز خوشمزه‌ترین غذاهای جهان هم هست. این نظرِ منِ تنها نیست و نظر بیشتر کسانی‌ست که اهل سفرند و در مسیر زندگی گذرشان به ایتالیا افتاده است. حتی اگر شامل این دو موضوع هم نباشید، تعدد رستوران‌های ایتالیایی در سراسر جهان خود نشان این است که غذای ایتالیایی طرفداران بسیاری دارد. جستجو در فهرست‌های ده‌گانه و بیست‌گانه‌ی سایت‌های گردشگری، آشپزی و... نشان می‌دهد در هر فهرستی دست‌کم یک غذای ایتالیایی وجود دارد. در همین ایران خودمان که مردمش به داشتن دستپخت‌های بی‌نظیر معروف‌اند، تعداد پیتزافروشی‌ها از چلوکبابی‌ها بیشتر شده است. (هرچند شبیه پیتزای ایتالیایی نباشد!) برنارد شاو می‌گوید هیچ عشقی خالصانه‌تر از عشق به غذا وجود ندارد. نمی‌دانم این جمله را باید به حساب شوخ‌طبعی برنارد شاو گذاشت و نمی‌دانم برنارد شاو هیچ‌گاه در زندگی‌اش به ایتالیا سفر کرد یا نه. اما اگر سفر کرده، حتما این جمله را جدی گفته است. برای ایتالیایی‌ها مسئله‌ی غذا و آشپزی مسئله‌ای بسیار بسیار مهم است که رد پای آن را می‌توانید در جای‌جای این کتاب دنبال کنید. وقتی تصمیم گرفتم کتاب جدیدم درباره‌ی ایتالیا باشد، دنبال نخ تسبیحی بودم که بتواند داستان‌های این سفر یک‌ماهه را به هم پیوند دهد و دیدم برای یک آدم جستجوگر و شکمو چه موضوعی بهتر از آشپزی و غذا! هم‌زمانی این تصمیم با تصمیم بخش فرهنگی سفارت ایتالیا برای برگزاری هفته‌ی آشپزی در تهران، مرا در اجرایی‌کردن آن مصمم‌تر کرد و حاصل کتابی شده که حالا پیش روی شماست. کتاب مثل همیشه روایت یک مسافر است که این‌بار سعی کرده آنچه دوست دارد بگوید را در پیوند با غذا و خوراکی‌های جایی که رفته روایت کند. طبیعی است که «سه‌رنگ» نه کتاب آشپزی است و نه قرار است همه‌ی خوراکی‌ها و غذاهای سرزمین ایتالیا را فهرست کند. انجام این کار عمر صدساله می‌خواهد. پس همین روایت‌های خوشمزه را از من قبول کنید و همراه من غرق در عطر ریحان و طعم گوجه‌فرنگی و رنگ پنیر شوید.