چرا ما می‌خواهیم خود را بهتر کنیم؟ از دیدگاه فردگرایانه پاسخ واضح است: چون که می‌توانیم خوشحال‌تر، سالم‌تر و موفق‌تر باشیم. هیچ منفعتی خودبه‌خود به وجود نمی‌آید. همان‌طور که امواج دیگران را دریافت می‌کنیم، به همه جهات موج می‌فرستیم.

در شبکه‌های اجتماعی -مجازی یا حقیقی- ارتعاش امواج تعاملات دوستان، خانواده، آشنایان و غریبه‌ها وجود دارد. اگر واقعاً خودمان را بهتر کنیم، فرصتی برای بهتر شدن جامعه خواهیم داشت و به مرور زمان فرصتی برای خلق یک جهان بهتر پیدا می‌کنیم. اما این فرآیند به چیزی نیاز دارد که اغلب کمبود آن مشهود است: فروتنی.

فروتنی برای پذیرش اینکه ما به طور کامل نمی‌توانیم دلیل رفتارمان و دلیل تداوم آن را درک کنیم. نمی‌گویم. اینطور نیست. همین که اجازه دهید این تردید در وجود شما شکل بگیرد -هرچند ممکن است ناراحت‌کننده باشد- ولی باعث می‌شود تردیدهای دیگری هم در درونتان رشد کند؛ تردیدهایی در مورد مفاهیمی مثل کنجکاوی، تعجب، ایده‌های جدید، زیر سؤال بردن فرضیات بدیهی، درک چیزهای دشوار و درنهایت مفهوم تغییر. این امکان فراهم می‌شود که دنیایی برای کودکانمان به‌جا بگذاریم که بهتر باشد حتی اگر آن‌ها کتاب‌هایی را که برایشان می‌نویسیم نخوانند.