کتاب پیش رو گزینه‌اشعار شاعر نام‌آشنای کشورمان، فریدون مشیری (زاده‌ی 1305، درگذشته‌ی 1379)، را در خود جا داده است. مشیری سرودن شعر را هنگامی که نوجوان بود آغاز کرد اما نخستین مجموعه‌ی شعرش در 28سالگی و با عنوان تشنه‌ی توفان منتشر شد. او در کنار هوشنگ ابتهاج، سیمین بهبهانی و عماد خراسانی نقشی بسزا در پیونددادن شعر با موسیقی ایفا کرد. عبدالحسین زرین کوب درباره‌ی شعر مشیری این‌گونه می‌گوید: «در طی سال‌ها شاعری، فریدون از میان هزاران فرازونشیب روز، از میان هزاران شور و هیجان و رنج و درد هرروزینه آنچه را به روز تعلق دارد، به دست روزگاران می‌سپارد و به قلمروی افسانه‌های قرون روانه می‌کند. چهل سالی -بیش و کم- هست که او با همین زبان بی‌پیرایه‌ی خویش، واژه‌واژه با همزبانان خویش همدلی دارد... زبانی خوش‌آهنگ، گرم و دلنواز. خالی از پیچ‌وخم‌های بیان ادبیانه‌ی شاعران دانشگاه‌پرورد و در همان حال خالی از تاثیر ترجمه‌های شتاب‌آمیز شعرهای آزمایشی نوراهان غرب.» گناه دریا، ابر و کوچه، از خاموشی، آه باران، از دیار آشتی، آواز آن پرنده‌ی غمگین و از دریچه‌ی ماه برخی از دفترهای شعر مشیری هستند.