می خرامد غزالی تازه در اندیشه ما_ شاید آهوی تو رد می شود از بیشه ما

دانه سرخ اناریم و نگه داشته اند_ دل چون سنگ تو را در دل چون شیشه ما

اگر از کشته خود نام و نشان می پرسی_ عاشقی شیوه ما بود و جنون پیشه ما

سرنوشت تو هم ای عشق! فراموشی بود_ حک نمی کرد اگر نام تو را تیشه ما

ما دو سرویم، در آغوش هم افتاده به خاک_ چشم بگشا که گره خورده به هم ریشه ما.