ایوان تورگنیف نوولای یادداشت‌های آدم زیادی را با ساختاری کلاسیک و در فضای رئالیسم نوشت و بر معنای «آدم زیادی» از نگاه فردی و اجتماعی دست گذاشت. آدم زیادی به معنای آن کسی است که خود را در جهان مادی و واقعیت پیرامونش، بیگانه می‌بیند و نبودن خود را بر حضور مداوم ترجیح می‌دهد. داستان در واقعیتی غم‌آلود پیچ‌وتاب می‌خورد و در رؤیای عشقی ناممکن در تیرگی فرو می‌رود. یادداشت‌های آدم زیادی روایت مردی سرگشته در عشق است که ناامید از آینده در گرداب مرگ تقلا می‌کند. او که راهی جز ازدست‌دادن معشوقش نمی‌بیند، پس می‌نشیند تا همه‌چیز از دست برود. توصیف دقیق از لحظه‌های پراکنده از دلدادگی و استیصال، خاطرۀ یک گردش نسبتاً طولانی و غروبی که ناگهان همه‌چیز را در داستان دربرمی‌گیرد،‌با تمام شاعرانگی، نقطۀ فروپاشی داستان است. هیچ تعلیقی در داستان وجود ندارد جز اینکه راوی در انزوایی عمیق انتظار می‌کشد و به همه‌چیز بدبین است. مردی که گذشتۀ تلخش و افکار بی‌شمارش را در چمدانی کوچک با خود به شهری پیرامون یک کوه می‌برد تا کارهای پیش‌پاافتاده‌ای را انجام دهد. در این سفر او عاشق می‌شود و کم‌کم زندگی بیمارگونه‌اش دستخوش بی‌مهری‌های ممتد و رهاشدگی‌های هولناک می‌شود. او درمی‌یابد زندگی‌اش با ناکامی‌های پی‌درپی‌پیوند خورده است. در این داستان، ایوان تورگنیف موبه‌مو بر احساسات پرشور انسانی، بی‌تابی‌ها، غم‌ها و خوشی‌هایی که کوتاه و در گذرند، دست می‌گذارد و با شرح طولانی هر کدام خواننده را در فضایی گره‌خورده با عجیب‌ترین توصیف‌هایش از لحظه رها می‌کند. یادداشت‌های آدم زیادی از داستان‌های مهم ادبیات روسیه است. نثر این نویسنده بر شعر روسیه و رمان‌نویسی غربی هم بسیار اثرگذار بود.